Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1920 η πληθυσμιακή αύξηση, που είχε αρχίσει να σημειώνεται στην περιοχή από τις αρχές του 20ου αιώνα, επέφερε σημαντικές μεταβολές σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Πράγματι, κατά το έτος 1925 το Παλαιό Φάληρο μαζί με τους γειτονικούς συνοικισμούς της Αγίας Βαρβάρας (210 κάτοικοι) και της Πικροδάφνης (133 κάτοικοι) είχε φτάσει τους περίπου 6.500 κατοίκους. Έτσι, με προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ Α 48/27.2.1925) το Παλαιό Φάληρο αποσπάσθηκε από τον Δήμο Αθηναίων και αναγνωρίσθηκε ως κοινότητα "υπό το όνομα  κοινότης Παλαιού Φαλήρου με έδραν τον ομώνυμον συνοικισμόν". Στην κοινότητα Παλαιού Φαλήρου εντάχθηκαν και η Αγία Βαρβάρα, καθώς και η Πικροδάφνη.

(Παλαιό Φάληρο : Όψεις της ιστορίας της πόλης και του δήμου, σ. 87-88)